Kwiaty. Czyż nie są zachwycające? Budzą w nas poczucie piękna i oszałamiają swym kształtem i powabem. Wśród wielu ich odmian rozkwita ona – mistrzyni pierwszego planu. Jej kształt rozpozna każdy z nas. Kształt płatków ułożonych przez naturę, jeden za drugim, w rozkwitający pąk. Jej kolce kują każdego, kto nazbyt pazernie próbuje ją zerwać. Samolubnie strzeże swojego piękna? Potrafi skarcić nieuważnego hodowcę, zranić do krwi. Z łatwością wyróżnia się na tle innych kwiatów. Mały Książę wzdychał na myśl o tej jedynej. Róża.

Cóż ta róża takiego w sobie ma, że opiewa się ją w poematach? Wierszach. Jest traktowana z niebywałą estymą. Jest archetypem kwiatu. Umberto Eco poświęcił jej pierwszą stronę, tytuł powieści. Honorowe miejsce. Róże hoduje się od stuleci. Ludzie dążą do uzyskania oryginalnych kolorów, specyficznych kształtów. Dlaczego? Kiedy hodowcy zatrzymają się i odłączą z szalonego pędu do uzyskania tej jedynej? Nigdy. Jak można spocząć, kiedy wciąż dąży się do zaspokojenia gustów wybrednych „podziwiaczy”. Ludzi, którzy widzieli już wszystkie odmiany.

Róże okrywowe, miniaturowe, wielkokwiatowe czy też róże pnące – zobacz tutaj: https://hyzowie.com/19-roze-pnace to zaledwie ułamek możliwości. Każda szkółka róż stara się dostarczyć odmiany, które są wyjątkowe. Niespotykane, rzadkie i wyjątkowe. Odmiany łatwe w uprawie, ale nie mniej piękne. Sadzonki róż bardziej odpornych na mrozy czy choroby. Czy kwiaty, które pną się po pergolach. Do czasu aż hodowca pozbawi je życia ostrzem sekatora, ale tylko po to, by wyeksponować inne, zuchwale pnące się ku słońcu.